اشعار محمد علی مشایخی (نافذ)

«گِیدَه»

آدم اســــــتادِ گنو از گیده...............مُرشِــدِ رادِ گنو از گیده

تیــــله‌ی نـازه‌ی اِمرو رویی............شاخ شمشادِ گنو از گیده

سینه باید بُ مثِِ دشت وِسیع.........دشـت، آبادِ گنو از گیده

قول مولاوُ که دلهــــا ظرفِند*..........خیر، بنــیادِ گنو از گیده

***
ننه ! انگـــــیرِ گِل آلود رَزَه...............بَر قِلمـــدادِ گنو از گیده

مثِّ آغیـــــده پِتَن تا ثُلثان...............وِچــه ارشادِ گنو از گیده

کَفا آچّینو، یه کم تنقـــل بار.............شـیره ایجادِ گنو از گیده

دلِ پُر میــر پُر آشوب شما.............آقبت شــادِ گنو از گیده

صبر کِه صبر دُرُست تِیـاری..............گوسالد گادِ گنو از گیده

***
ننه! سِـــلّار گنن گیده ژگو..............بُرج، میــلادِ گنو از گیده

زونه «ذالنّون» به دل ماهی شه........بَعــدژ آزادِ گنو از گیده

ایــژدپی بی اِگِه کوتیــر نِیِه.............کو جی اوتادِ گنو از گیده

یا مَحَد حیـدر و دیگا بِی گه..............را به را یـادِ گنو از گیده

مِرد، مین معــرکه ها نلِّخچو............جخت، امدادِ گنو از گیده

***
ننه جون! نَرم بَکِش با مِردُم...............صِید، صِـیّادِ گنو از گیده

نون بَرِسنه ننه! لقمــه بِقمِو.............کما عــازّادِ گنو از گیده

نَداجون بَخچِ ثَبابژ، که همون..............کِــلِ کارادِ گنو از گیده

اثر میــرو که صد پُش غیرََه............... وی ز ایـلادِ گنو از گیده

***
اون که با کِبر خُژ از را بَرشِه...............خوار ور پـادِ گنو از گیده

اون سَکَم کِفتِه‌ی خِنّاث، سرِژ...........خـالی از وادِ گنو از گیده

عَوضِژ خضر ولایت، حیــــدر...............یـــار و مولادِ گنو از گیده

«نافذ» این گیده وُ تِمثیل گناو.............کو و فرهــادِ گنو از گیده

* «انّ القلوبَ اوعیه وَ خیرُها اوعاها» به درستی که دلها ظرف هایی هستند و بهترین آنها پرگنجایش ترین آنهاست. مولا علی(ع) خطاب به مالک اشتر

محمّد علی مشایخی (نافذ) – مهر ماه 1387

.

«بسم الله الرحمن الرحیم»

«وَیکَانَّ خُژو»

قال رسول ا...(ص) : افضلُ اَعمالِ امّتی انتظارُ الفَرَج

هَمَژ به چَم چَم یــارون، ویکان خژو.........................به خُــژ قِسَم بی قرارون، ویکان خژو

به هر غِریب که رَعنـا وُ در عَبا ماتون.........................لابد خُــژو دل حیرون! ، ویکان خژو

اشکام گایی دم مشکو، اِلّرزو گایی شونام...............گایی جی ابر بهـــارون، ویکان خژو

هوا پَسُو، مینِ این گیر و دار وانفسـا.........................اِز صبـر چـــاره ندارون، ویکان خژو

قَمر در اقربُو اوضاع، شی دومَن گستر....................وُ مون ستــاره تِشمارون، ویکان خژو

آره به نور ستــاره که وامدار خُورو.............................را بیــــدبرند به دُورون، ویکان خژو

ولی اُفتــوِ خُــــدا پشت ابـر نَدمونو......................پس از یکی دو سه تیفون، ویکان خژو

شاید جی شیّو اتون ناج، دم دم صاحبو...................خِب نَدوینون و بیـدارون، ویکان خژو

خدا کِرو بَدِرِزّو گه «نافذ»! اِز خُرواز...........................دو صـد پیـــاله بگیرون، ویکان خژو

ویکانَّ = مأخوذ از قرآن است. این کلمه در قرآن در داستان قارون دو بار بکار رفته است.
دُورون = دوران، کناه از مسایل زمانه . رابیدبرند به دورون؛ یعنی مسایل و مقتضیات زمان را درک می کنند.
بدرزّو = خورشید طلوع کند.
خُرواز = در وانشان، ساعات آبیاری از طلوع آفتاب و پیاله واحد زمان برای در اختیار داشتن آب قنات است. همچنین در این مصراع، پیاله ایماء به پیاله‌ی می دارد.

محمّد علی مشایخی (نافذ) – آبان ماه 1385

«خُویّو»

هان ای بِرا چه جور بیداجونی، خویو .......... اِز قافِــــــله بَپـا کِه نَمونی، خویّو

خود زونـه که دِرَنگ نَدارو چَرخــِژ .............. اتّاجنُو به نعــــــش جِوونی، خویّو

خُو نَدبِرو که رازَن بیـــــدار بیدِرو ........... اِز شیش طِرف کِمین تو جونی خویّو

امرو ویرِد به کار خُچَد دِربُو تا صُباح ........ حِیـــرون نَبِه هالا چه کِرونی، خویّو

سوسیس و کالباس کِرنده و خُرتِدند ......... آشغــــال گوشت را پپرونی خویّو

«نافذ» به احتــرام مِث دال و داجو .......... ای هُم وِلایتی، وانشـــــونی خویّو

محمّد علی مشایخی (نافذ) – مهر ماه 1385

.

«زی بوره»

آسمـــون تیره و تارو، زی بوره.................نِفَســا گرت و غبارو، زی بوره

تو مِث افتـــــوه، امّا زیر ابــر....................دیـم ماهد استتــارو، زی بوره

تو همون اکسیره که طلات کره........مس و روحی را که خوارو، زی بوره

تو همون حکیمــه که یگ نظرد.................دوا و چــاره ی کارو، زی بوره

مِردُمی کُ راستی کُ ری زمین؟...............آدمی در احتضـــارو، زی بوره

مین دنیا بیدرمین از ایرون زمین................نابکار سُــــوار کارو، زی بوره

حــرم امن خدا، از ستم سعودیا..............تا قیومت به فشــارو، زی بوره

نه فقط نائب نــــابد، بِـــــگوا....................عالمی در انتظــــارو، زی بوره

از فِراقِد چیشی باجون؟ شی و رو...........دل «نافذ» بی قـرارو، زی بوره

.

«عشق تو و آلیچ؟»

درد دِلـِــــم بی تو دوا نَدگنو...............حاجت این خِسّـــه رِوا نَدگنو

حــقّ تو و مون جـی اِدا نَدگنو...............نَدگنو بی تو به خُــــدا نَدگنو

گیرُم که حرف دِلِما هیچ کِرون

عشق تو را با چیشی آلیچ کِرون

داجِند که پیل و پَله و زَر خُوشو...............داجِنــد کِیِ عالی و مُسَّر خُوشو

داجِنــده که یار صنم بر خُوشو...............مُون داجونی دِل با یَه دِلبر خُوشو

گیرُم که حرف دِلِما هیچ کِرون

عشق تو را با چیشی آلیچ کِرون

اون که بِه کِژوا تی و گُل یِکیو؟...............پوشِن اعیــــانی و جُل یِکیو ؟

کُندولِه ی علم و فَتُـــل یِکیو ؟...............عَجـــوزِه و یار سُوگل یِکیو ؟

گیرُم که حرف دِلِما هیچ کِرون

عشق تو را با چیشی آلیچ کِرون

یَه دل داجو بَرِ دِلِمـا کِل کِرون............... یَه دل داجو دِروازه ژا وِل کِرون

یَه دل داجو ویدرا حاصل کِرون............... یَه دل داجو ندگنو دل دِل کِرون

گیرُم که حرف دِلِما هیچ کِرون

عشق تو را با چیشی آلیچ کِرون

محمّد علی مشایخی (نافذ) – تیر ماه 1379

.