امام علی (ع):

«ان القلوب اوعیه فخیرها اوعاها»

دلها به مثابه ظرف هایی هستند پس بهترین اشان پرگنجایش ترین آنهاست. ‌

 

 

  «گِل شیرَه»

 

  کسی چُزونو که حالم چرا پریشونو

کسی چُزونو که آتش به زیر قِزقونو

 

کسی چُزونو که قندیل غم به طاق دلِم

مث یه جار مین اُمزاده ای دِلنگونو 

 

دِرِمقیلیسانو اِنگیرهای گِلمالی

کِسی چُزونو که آغیده های مُرغونو

 

عِلاج کار به قیل قِلندرای محل

فقط به گیده و گِل شیره و که ارزونو

 

هو ویدرین رگ خاکاژ مین کوای خومون

که داجو معدن گل شیره در مِلاقونو؟

 

  اگر چه تنقل اتارون و سخت پاکارون 

ولی دلِم پرِ آشوب و در به داغونو

 

خلاصه اینو که هر کی که گیده مند نبو

بسا که کار شِی و روژ  حرص و یرقونو 

 

از این جهت که اِداجون مدام و ادخندون

کسی چُزونو که «نافذ» چرا پریشونو؟ 

 

به عشق «احمد» و عشق دُوازده سلّار

خوشون، همونا برسنه که قدّه قربونو